Ik krijg een telefoontje van een moeder. Haar zoon van veertien heeft last van een "spook", hij is bang, dit "spook" zit hem zelfs midden in de nacht tot op de wc achterna. Nieuwsgierig en ook wel bedacht op moeilijkheden maak ik een afspraak om het huis te komen reinigen. Ik kom zonder enig probleem binnen, (hierop kom ik in een ander verhaal nog eens op terug) geen "spook" te bekennen. Een heerlijk licht vredig huis. Ik ga in gesprek met de oudste zoon (degene die last heeft van het spook) en ervaar dat hij bang is van zijn eigen gids, zijn eigen beschermengel. Zijn beschermengel laat zich gelukkig ook aan mij zien en hierdoor begrijp ik dat ze heel beangstigend voor deze jongen is. Het is een krijgsvrouw, stoer, vol tatoeages en littekens, ik vind dat ze lijkt op Xena, warrior princess, zwaar van voor zijn tijd, maar lang leve het internet. Zijn jongere broertje is ook thuis, hoort haar naam vallen en gaat enthousiast op de achtergrond googlen. Hij vindt met gemak een foto van haar op het net en roept: Hé, kom eens kijken. Jij hebt echt wel een coole gids. Toen de oudste de foto van Xena, warrior princess zag erkende hij onmiddellijk de gelijkenis en doordat het hem ondanks zijn angst voor haar uiterlijk, in zijn binnenste allang duidelijk was dat "Xena" bij hem hoorde, was zijn probleem na zijn vragen en mijn uitleg over beschermengelen bijna als vanzelf opgelost. Zijn gids mocht blijven. Toen ik een maandje later informeerde hoe het nu met hem ging, was hij helemaal de oude, rustig en terug in balans. Door mijn uitleg was er de acceptatie dat zelfs een "vervaarlijk" uitziende gids ook een goede, onzichtbaar voor anderen, levenslange vriendin kan zijn.
Reactie plaatsen
Reacties