Een westerling nam zijn intrek in een stilteklooster. Hij mocht slechts 2 woorden per jaar spreken. Na 6 maanden had hij zijn eerste gesprek met de abt en hij zei: ‘meer eten!’. Een jaar later had hij zijn tweede gesprek en hij zei: ‘meer dekens!’ Nog een jaar later kon hij zich niet meer bedwingen en zei: ‘Ik vertrek!’
Hierop antwoordde de abt: ‘en dat is maar goed ook, want sinds je hier bent heb je niets anders gedaan dan mopperen en klagen!’.